Zondag 4 mei 2025 vertelde onze pastor Esther Pierik dit verhaal over HOOP als inspiratiemoment:
Ergens in een kerk stonden vier kaarsen. Ze waren al heel wat jaren aan het branden…
In die kerk was het heel stil,
zo stil, dat je de kaarsen kon horen praten met elkaar.
Ik ben de kaars van de vrede, sprak de eerste kaars.
Maar als ik om mij heen kijk, dan zie ik geen vrede,
ik zie oorlog, ik zie ruzie, ik zie geweld.
En ook in de harten van mensen heerst onrust.
Het heeft geen zin dat ik mijzelf opbrand.
En met een zuchtje ging de kaars uit.
Ik ben de kaars van de liefde, zei de tweede kaars.
Maar als ik om mij heen kijk, dan merk ik weinig van de liefde.
Ik zie hoe mensen elkaar haten,
omdat de ander anders is,
de mensen lijken alleen nog maar van zichzelf te houden.
Het heeft geen zin dat ik mijzelf opbrand.
En met een zuchtje ging ook de tweede kaars uit.
Toen nam de derde kaars het woord.
Ik ben de kaars van het geloof, zei ze.
Maar ik zie hoe het geloof steeds minder wordt bij mensen.
Ik zie dat steeds meer mensen
alleen nog maar geloven in zichzelf,
en niet in God.
Het heeft geen zin dat ik hier brand.
En ook de derde kaars ging uit.
Toen brandde er nog maar één kaars.
En hoe deze kaars ook zijn best deed
om de andere kaarsen weer aan te steken, het lukte niet.
Juist op dat moment kwam er een jong kind binnen.
Bij het zien van de drie gedoofde kaarsen, schrok zij erg.
Toen sprak de vierde kaars.
Ik ben de kaars van de hoop.
Ik zal altijd blijven branden, hoe donker de wereld ook wordt.
Maar om de kaarsen van geloof, liefde en vrede aan te steken,
heb ik jouw hulp nodig.
Met een glimlach stak het kind samen met de kaars van de hoop,
de kaarsen van het geloof, de liefde en de vrede weer aan.